Listopad – to miesiąc, który ma dla nas szczególne znaczenie, gdyż z wyjątkową mocą wspominamy wszystkich tych, którzy odeszli. Naszych bliskich, mniej lub bardziej nam znanych ludzi, tych, którzy swoją charyzmą, postawą, działaniem na rzecz literatury, kultury, muzyki, sztuki, czy społeczeństwa wywarli na nas ogromny wpływ.
W tych dniach szczególnie towarzyszy nam zaduma, refleksja, często smutek. Zapalamy znicze, składamy kwiaty po to, aby „powiedzieć”, że Ci, którzy odeszli nadal tkwią w naszych sercach i naszej pamięci.
A jak my ich wspominamy? Otóż od 2000 roku w naszej szkole pochylamy się we wspomnieniach nad ich twórczością i działaniem w cyklicznym programie „Pejzaż bez Ciebie„.
Niestety przez ostatnie trzy lata, nie mieliśmy możliwości spotkań, ze względu na pandemię, ale szczęśliwie wszystko wraca powoli do normy i możemy znowu powspominać wspólnie tych, których już z nami nie ma.
Dzisiaj wspomnienie o naszej wielkiej poetce, noblistce Wisławie Szymborskiej. Poetka, była kobietą o ogromnej skromności i życiowej pokorze, niesamowicie ciepłą, pełną miłości i oddania człowiekowi. Cała jej poezja, choć pełna ironii i satyry, przesycona była miłością.
W tym roku przypada 10. rocznica Jej śmierci, a w przyszłym setna rocznica urodzin i właśnie z tej okazji chcielibyśmy przybliżyć Wam niewielką próbkę jej twórczości. Ona jest, chociaż już odeszła, bo Jej poezja jest stale obecna w naszym życiu.
Alicja Lachowska i Małgorzata Kwiatkowska
Obejrzyj filmy: